Zaterdag 30 september was het eindelijk zover! De wedstrijd waar we allemaal naar uitkeken. Spelen tegen Excelsior Rotterdam op het profcomplex Woudestein van de vrouwenafdeling. Misschien voor sommigen toch wel een droom die uitkwam om op dit niveau te mogen spelen tegen dit soort teams. Al de hele week kregen we peptalks en motivatie, we zijn ernaartoe gegaan als het 'beste MO20-team van Den Haag en omstreken', aldus onze coach. We gingen ze laten zien wat we waard waren, met ‘Haagse bluf.’

Eenmaal aangekomen waren we toch best zenuwachtig. We gingen zoals gewoonlijk de kleedkamer in met heerlijke harde muziek uit de box. Daarna het veld op om warm te lopen. Ik heb nog nooit zo'n stille warming-up van ons team gezien. Niemand zei wat terwijl we onze laatste stretch-oefeningen deden. Allemaal met ons hoofd bij de wedstrijd. Na nog een bespreking en laatste peptalk gingen we naar het veld om, als echte Quickers, 'super aanvallend vechtvoetbal' te spelen, zoals onze coach maar bleef benadrukken. Voor het begin van de wedstrijd een minuut stilte. Voor de verschrikkelijke dingen die gebeurd zijn in Rotterdam en het overlijden van een belangrijk persoon op de club. Toen was het eindelijk zover, 90 minuten vechten, aanvallen en druk zetten in 1-4-1-3-2, de huisstijl van Quick. En wat hebben we gevochten, iedereen was kapot. Helaas was Excelsior net iets te sterk voor ons en eindigde de wedstrijd in 3-2. Maar dat betekende niet dat we ontevreden waren. Complimenten van ouders en vrienden die waren komen kijken en vrolijke gezichten in de kleedkamer. Trots op onze prestatie en een ervaring rijker.

Rosa van Dam (MO20-1)