De vlucht is te kort om te slapen. Hij staart uit het raam. Er is nog geen focus, dat komt straks wel. Een leprechaun danst op zijn hoofd. De kabouter deelt tikjes uit tegen zijn slaap. Het brengt herinneringen boven, aan de vooravond van de finale vooral aan dubbele weekenden, nachten rond de buitenbar, dominerende coaches. Barcelona verdwijnt naar de achtergrond.

Hij trekt de deur achter zich dicht. Quick ligt op een steenworp afstand. Het ritueel schrijft voor dat hij als laatste het terrein betreedt, alleen recentelijk schiet Ubaid onder zijn duiven. Anders dan voor de finales om de nationale titel, tien en negen jaar geleden, voelt hij geen spanning. Wel weet hij dat hij iets vergeet. Mensen die het bijhouden, vertellen hem dat hij vandaag zijn 399ste wedstrijd speelt. Niemand neemt hem serieus als hij zegt dat het zijn laatste is.

Het verjaardagscadeau is een finale tegen zijn favoriete tegenstander, zijn tweede vereniging. Beatstad was de ideale voorbereiding, hij speelt zijn beste wedstrijden op Bacardi Limón. In de bus ligt een dvd van Johnny en Rijk, een paar apart. Cameron zingt mee met Goldband. “Witte wasp, witte wasp.”

Hij loopt als een Egyptenaar, struikelt over een kiezelsteen, valt niet, kijkt om zich heen. Niemand om hem even op te vangen. Het is zijn eerste finale. Mocht iemand het hem vragen, heeft hij een antwoord voorbereid: “Gezonde wedstrijdspanning.” Er zijn mensen die denken dat hij de joker kan zijn, de aap uit de mouw, de duvel-uit-het-doosje.

Het is de goden verzoeken. Toch heeft het cricketvoorzittertje een speech voorbereid. Zijn vrouw heeft al gezegd dat hij te lang is. Hij weet dat zij vaker gelijk krijgt dan hij het heeft maar houdt voet bij stuk. ‘Hermes DVS, bedankt voor de gastvrijheid en hopelijk tot in 2025. In de Topklasse, bedoel ik daar natuurlijk mee. Even wachten en hopen dat iemand gaat lachen. Zo niet, er zelf nog een draai aan geven. Misschien een grap voorbereiden voor als het stilvalt. Komt een man bij de dokter. Dokter, ik heb een tennisarm. Laat ik hier nog wat langer over nadenken.’

John McEnroe werd voor Björn Borg wat Bernard Hinault was voor Joop Zoetemelk en Hermes DVS is voor Quick: de tegenstander waarvan zelden gewonnen wordt. Zoetemelk – een man van weinig woorden – beweerde dat de Tour gewonnen werd in bed. Nadat hij zich drie keer verslapen had voor de start van de proloog, gooide hij het roer om. Op 33-jarige leeftijd won hij de Ronde van Frankrijk, vijf jaar later werd hij wereldkampioen, een troostende geschiedenis.

Ik wil mijn helm terug

Jeroen wint de toss en kiest batten. Ubaid speelt voor Faas, die twaalfde man is. Casper is dertiende man. Mist en een nog wat nat wicket zorgen voor oponthoud. De nieuwe starttijd is kwart voor twaalf. Er worden geen overs afgetrokken. Cameron (26), Lesley (16 in 13) en Beckham (21) brengen ons samen met Daan naar 120/3. Voor Bobs gehele achterbank geldt: wel een start, niet doorgebeten. Daan loopt op een lbw-appeal maar wordt tot zijn verbazing niet uit gegeven. Sportpark Harga vult zich met geïnteresseerden.

Vlak na het bereiken van zijn halve century gaat Daan (51) – voor de tweede keer dus eigenlijk – uit. Zijn innings was karakteristiek, hij heeft gevochten voor wat hij waard is. Jeroen (10), Govert (16 in 16) en Bob (10) treden in voetsporen van coaches, ze spelen slechts met de prooi. Boundaries worden duur betaald. Met dank aan Henk lonkt evenzogoed een verdedigbaar totaal.

De oude strijder zwoegt en ploegt. Hij steunt, sleurt en kreunt, verzint van alles om water te drinken, even bij te komen: een helm, een cap, ik wil mijn helm terug, gloves, inner gloves, nee ik bedoelde toch een cap; het T-shirt is doorweekt van zweet, zijn gezicht grauw als oud marmer. Met een hoogste seizoensscore van 51* en op één been kruipt (ik weet het, op één been kruipen slaat nergens op, maar gun me deze alsjeblieft, het was een lang seizoen) Henk het veld af. Quick is tevreden met 219/7. Voor de volledigheid: Ubaid kwam tot 5*, Sahil Kothari bowlde 3/39/10.

Lunch

Er is genoeg voor iedereen en voor ieder wat wils. Mieke worstelt met gemengde gevoelens, promotie kan haar dwingen te kiezen tussen het eerste en tweede; Sophie’s Choice in de polder.

Hermes DVS opent met twee azen, deinst er niet voor terug meteen alle troeven op tafel te leggen. Daniel Doyle gebruikt zijn bat als Thors hamer. Met 70 runs in 37 ballen slaat hij een flinke deuk in de winkansen van Quick. Ashley Ostling (93*) is behoudender, zorgt voor continuïteit. Het cricketvoorzittertje past zijn speech aan. ‘Een Spanjaard en een Pool komen bij de Topklasse. Nog even aan schaven.’

Henk, opgekrabbeld, bowlt zuinig en neemt wickets (2/20/10). Maar hij is de enige. De wedstrijd wordt geen moment spannend. Zaffar Chaudhary (40*) draagt bij. Hermes DVS wint met acht wickets, is kampioen en promoveert naar het hoogste niveau. Verdiend, alles bij elkaar opgeteld.

De nasleep kent troostende woorden. Niemand geeft het cricketvoorzittertje het woord. Met hangende schouders verlaat hij Loopuyt Oval. Ongevraagd doet hij de speech die hij in zijn hoofd en uiteindelijk ook op papier had in de auto, voor vrouw en kinderen. “Landgenoten…”

Er is dit jaar geen wedstrijd meer. Terugkijken op het seizoen van Quick I doe ik op een andere plek, een laatste keer aandacht besteden aan Henk ook, hoewel ik behoor tot iedereen die hem niet serieus neemt wanneer hij zegt dat dit zijn laatste wedstrijd is geweest.

Het is hoe dan ook mooi geweest.