Op het laatst moest de keuzeheer nog wat schuiven, omdat de Bultrug zijn mail naar de verkeerde persoon stuurde. In het veld bleek dat geen probleem, een gelijk opgaande strijd ontwikkelde zich. Net zoals het stemgeluid van Robert, toen hij een paar keer de bal niet in de voeten kreeg. De armen karakteristiek omhoog en schreeuwen maar. Het werd in de wedstrijd nog veel malen door anderen herhaald, er waren veel foute passes, maar met een dosis humor. Plezier dus voor bijna iedereen. Wit scoorde als eerste na een fraaie combinatie tussen Cor en Babbel wist laatstgenoemde Ed kansloos te passeren. Niet veel later weer een combinatie, maar nu aan de overkant, niet zo mooi als de eerste, maar Willem tikte de assist van Robert beheerst in het hoekje. Jacques deed het later iets minder subtiel door de bal van afstand hard in de bovenhoek te knallen.  Peter K kreeg vervolgens een bal of zijn eigen vuist tegen zijn oog en liep met pijn de goal uit, net op het moment dat Robert de bal binnen kopte. Zoals we gewend zijn bij blessures werd het spel onmiddellijk stilgelegd en telde de kopbal dus niet. Ruststand derhalve 2-1 voor Blauw (met een man meer). Hans Z viel uit, Dick werd Wit en de tweede helft kon beginnen. Helaas ging al vrij snel Raymond door zijn enkel, dus werd Dick weer Blauw en waren de partijen weer gelijk verdeeld. Dat resulteerde weer in gelijke kansen aan beide zijden, Babbel maakte van de assist van Kees een  doelpunt en de eindstand was bereikt. Even gebeld met de scheids die geblesseerd was uitgevallen: “Hoe lang moeten we nog?” Tot half twee was het antwoord, dus nog een kwartiertje te gaan. Maar de kuit van Robert en de lies van Henk, inderdaad, de twee die elkaar zo makkelijk vonden de eerste helft, begaven het en 10 minuten voor tijd werd de kleedkamer opgezocht. Een drankje in de grote zaal, later in de Ledenbar en Jacques met de traditiegetrouwe verzorging van de happen. Het hele leven kan mooi zijn …