De eerste helft is een genot om naar te kijken, zelfs vanaf mijn vertrouwde plek langs de lijn. Tussen het sorteren van de hesjes door, zie ik hoe onze jongens domineren. Het baltempo ligt hoog, de passes zijn zuiver, en ik hoef nauwelijks in actie te komen voor een bal die over het hek verdwijnt - altijd een goed teken.

Maar voetbal kan wreed zijn, dat weet ik als geen ander na jaren langs de lijn. De tweede helft lijkt wel een andere wedstrijd. Terwijl ik de bidons bijvul voor de dorstige spelers, zie ik hoe het spelbeeld kantelt. Waar we eerst elk duel wonnen, lijken we nu net een stapje te laat. Het is alsof iemand stiekem de veters van onze voetbalschoenen heeft verwisseld met touw van lood.

Het geluk zit ook niet mee. Ik zie ballen op de paal, net naast, en zelfs één die op de doellijn danst maar er niet in wil. Als materiaalman heb je soms van die dagen dat je wenst dat je een geluksbrenger in je tas had kunnen stoppen naast al die reservespullen.

Uiteindelijk eindigt de wedstrijd in 2-2. Terwijl ik de laatste bidons verzamel en de reserveshirts weer netjes opvouw, bedenk ik me dat het een eerlijke uitslag is. Net als het leven langs de lijn: soms zit het mee, soms zit het tegen. Maar één ding is zeker - volgende week staan we er weer, met schone shirts, volle bidons en nieuwe hoop.

De Materiaalman,

Shandy den Os.