Het gras rook naar herfst en melancholie. Slecht gemaaid en zompig, als een moeras dat spelers langzaam opslokt. Gelegenheidsspits Bob van Gigch probeerde een sprintje te trekken tijdens de warming-up, maar het leek meer op een slow-motion in een slechte B-film. Hij keek naar zijn schoenen die in het veld wegzakten en zuchtte: "Misschien moet ik maar weer in het doel gaan staan."

Om klokslag twaalf uur trapten V.U.C. 3 en Quick 7 af, althans, dat was de bedoeling. Het ontbrak echter aan cornervlaggen, de ballen waren zacht en een scheidsrechter was in geen velden of wegen te bekennen. Ondanks drie wisselspelers vroeg de thuisploeg of een reservespeler van Quick wilde fluiten. Zo belandde Ayoub Vermeer, normaal gesproken een betrouwbare verdediger met een heerlijke crosspass die nooit aankomt, als zo vaak met een fluit in zijn mond. Hij leidde een foutloze eerste helft, maar dat weerhield de spelers van V.U.C. er niet van om 45 minuten lang op hem te mopperen.

Coach Mark van de Sande, een man die het begrip absurdisme wekelijks een nieuwe definitie geeft, had besloten om doelman Bob van Gigch in de spits te zetten. Een meesterzet, als je gelooft in de chaostheorie en walking football. Met goalgetter Vincent van de Ven en routiniers Verhagen en Grote Ven op de bank samen met de jonge Bryan van der Velde, creëerde Quick kansen, maar net als vorige week faalden de aanvallers oog in oog met de doelman. Guitard, de sterspeler met het fluwelen linkerbeen, kwam nog het dichtst bij een doelpunt met een schot op de lat, nota bene met zijn rechtervoet, zijn mindere.

Aan de rechterkant stond Scherpie, een rechtsback bekend om zijn scherpe tackles. Maar in de rust besloot hij dat het cabaret op het terrein van V.U.C. niet voldeed aan zijn culturele behoeften. Tot ieders verbazing vertrok hij doodleuk om een cabaretvoorstelling bij te wonen, zijn team achterlatend met een gat op de rechterflank, dat overigens briljant werd gevuld door de jonge invaller Van der Velde.

Naast jongeling van der Velde bracht absurdist Van de Sande zijn routiniers in het veld. Het was niet verwonderlijk dat Van de Ven bij zijn eerste kans de bal tussen de palen kopte. Een haarscherpe corner van Verhagen, strak aangesneden zoals alleen hij dat kan, belandde op het voorhoofd van de spits. Het was een koud kunstje voor de sluwe goaltjesdief.

De tweede helft werd geleid door een scheidsrechter van V.U.C., die in de eerste helft nog langs de lijn had gestaan maar om onduidelijke redenen niet wenste te fluiten. Het werd al snel duidelijk waarom de spelers van V.U.C. zo op Vermeer hadden gemopperd. Hij had overduidelijk een ander spelregelboek dan  deze klokloze non-valeur. Vrije trappen werden gulzig toegekend aan de thuisploeg en buitenspel bleek een fluïde regel. Een onterechte vrije trap op de rand zestien leidde uiteindelijk de gelijkmaker in. Van Gigch, tot ieders geluk weer terug onder de lat, moest het antwoord schuldig blijven op een goedgeplaatste kopbal.

Uiteindelijk kende de scheidsrechter een strafschop toe aan V.U.C., om redenen die niemand begreep. Maar Van Gigch, terug op zijn vertrouwde plek onder de lat, stond als een rots in de branding. Het zompige gras leek hem niet te deren toen hij als een panter de penalty uit de hoek ranselde.

De wedstrijd ontaardde in de laatste fase in een chaos. Er werd niet meer gevoetbald en de bal werd wild naar voren geschoren. De sfeer werd grimmiger. Het spel verharde, woorden werden scherper. Van der Velde, een jongeling die nog geloofde in fair play en sportiviteit, raakte tien minuten voor tijd betrokken bij een opstootje. De scheidsrechter besloot af te fluiten, wellicht ingegeven door een plotseling existentieel besef dat de tijd ook zonder horloge voortschrijdt. Een horloge dat hij overigens niet droeg waardoor hij geen benul had hoe lang de wedstrijd nog moest duren.

Coach Van de Sande kan terugkijken op een wedstrijd vol leermomenten. Zijn keuzes om Van Gigch weer onder de lat te zetten en Vergunst als voorstopper te laten fungeren, bleek een gouden greep die hem houvast kan bieden. Samen met Vermeer, die zijn fluit had ingeruild voor de bal, vormden ze een solide verdedigingsduo. De terugkeer van superspits Van de Ven, die direct weer een tandem vormde met routinier Verhagen, zal coach geruststellen. Het tweede punt in drie wedstrijden is binnen, hoewel er zeker meer in had gezeten voor de Haantjes.

Terwijl de zon langzaam achter de skyline van Den Haag verdween, bleef de vraag hangen of we nu een voetbalwedstrijd of een tragikomisch toneelstuk hadden gezien. Misschien een beetje van beide.