In de kleedkamer keek coach Mark "El Confundido" van der Sande zijn mannen strak aan. De donderspeech die volgde, galmde tegen de betegelde muren en deed de deur van de kleedkamer trillen. "Vandaag is het alles of niets," bulderde hij. "We spelen niet alleen voor de punten, maar voor onze eer!"

De afgelopen weken waren er geruchten over onrust binnen de selectie. Aan de stoelpoten van Van de Sande werd gezaagd, met name door de zelfbenoemde derde aanvoerder Jasper Vergunst. Confundido besloot het roer om te gooien. Vergunst werd resoluut teruggezet naar de verdediging, waar hij tot zijn eigen verbazing toch echt het beste tot zijn recht komt. Er rest hem weinig anders dan accepteren dat zijn kwaliteiten elders liggen dan in de aanval.

De mannen van coach Mark "El Confundido" van de Sande waren gebrand op een goed resultaat na de pijnlijke nederlaag tegen HBS een week eerder. De sfeer was gespannen maar hoopvol. Scheidsrechter Vermeer, een man met een scherp oog, scherpe tong en strakke hand, floot voor het begin.

De eerste helft verliep voornamelijk over de linkerkant. Linksback Hans Kroon en linksbuiten Grote Ven vonden elkaar blindelings. Ven, met zijn passen zo licht als die van een ballerina op een spiegelgladde dansvloer, glipte keer op keer langs de verdedigers van VELO. Hij creëerde kans na kans, maar het leek alsof het doel van VELO in zijn ogen verkleind was tot het formaat van een brievenbus. Elke poging ging rakelings naast. Bij elke gemiste kans klonk er een collectieve zucht vanaf de tribune. Vol ongeloof zag het massaal toegestroomde publiek dat de doelman van VELO niet eens werd getest.

Tot verbazing van velen stond keeper Bob van Gigch in de spits. Een gedurfde zet van Confundido. Van Gigch, normaal gesproken de betrouwbare sluitpost, lijkt echter nooit echt op zijn gemak in deze rol. De bal vond hem zelden, en als dat al gebeurde, ontbrak de finesse om echt gevaarlijk te worden. Met 45 minuten kreeg de gelegenheidsspits nog lang de tijd van de coach om zich door de wedstrijd te ploeteren. Het was middenvelder Teunissen die het doel verdedigde tijdens de eerste helft en hij deed dit niet onverdienstelijk.

Halverwege de eerste helft sloeg het noodlot toe. Tenkie, de flitsende middenvelder met de gouden trap greep naar zijn hamstring en zakte als een gesneuvelde soldaat neer op het gras. Een blessure. Tenkie werd vervangen door Sam van Reeken. Sam, de temperamentvolle Benjamin van de Haantjes, sprong direct in het gat dat Tenkie had achtergelaten. Ook hij stuurde Kuneman en Van de Ven de diepte in, maar ze bleven hopeloos falen oog in oog met de doelman van VELO.

De tweede helft, met Van Gigch terug op zijn beste positie (in het doel), speelde Quick alles over rechts. Vieze aanvoerder Kuneman probeerde  zijn team op sleeptouw te nemen. Met zijn kenmerkende gedrevenheid en onzuivere schoten en voorzetten, zorgde hij voor constante dreiging, maar de trekker werd niet overgehaald. Kuneman miste tal van opgelegde mogelijkheden, de frustratie was van zijn gezicht af te lezen. Deze nacht zouden zowel Grote Ven als Kuneman onrustig slapen, achtervolgd door de demonen van gemiste kansen.

Het publiek keek ondertussen nieuwsgierig naar Rutger Vergunst, de nieuwe spits, in de hoop dat hij het verschil kon maken. Maar ook hij bleek een tandeloze tijger. Confundido lijkt wanhopig op zoek naar een spits die het net wel kan vinden. Zijn hoop was gevestigd op de terugkeer van oudgediende Kleine Ven, een bewezen goaltjesdief. Maar Kleine stond nog steeds langs de kant, geplaagd door een kwakkelende gezondheid. Ook vermaard doelpuntenmaker Elings blijft maar afwezig. Er wordt gefluisterd dat zijn aanvaringen met Tenkie op de training daar debet aan is.

Toch was het spel van Quick verre van slecht. De combinaties liepen, er werd met passie gevoetbald, en de ploeg toonde veerkracht na de zeperd van vorige week. Het publiek genoot van het vertoonde spel, maar hunkerde naar dat ene doelpunt dat maar niet viel.

Het slot van de wedstrijd werd ontsierd door een paar harde overtredingen van Wijga. Het slachtoffer en het publiek liet luidkeels merken dat ze dit afkeurden. In de laatste minuten kreeg Sam van Reeken nog een rode kaart. Hij liet zich provoceren door spelers van VELO en scheidsrechter Vermeer kon niet anders dan hem van het veld sturen. Een smet op een verder sportieve wedstrijd.

Toen Vermeer voor het laatst floot, stond de brilstand nog steeds op het scorebord, 0-0. Een bloedeloze uitslag die voor Quick voelde als een nederlaag. De spelers dropen af, schaduwen langgerekt over het veld.

De Haantjes en de spelers van VELO dronken samen nog een drankje op het terras en haalden herinneringen op aan vervlogen tijden. In de verte zag ik Confundido staan, handen diep in zijn zakken, starend naar het lege veld. Naast hem vieze aanvoerder Kuneman, gebarend, pratend, wijzend. Misschien smeedden ze nieuwe plannen, zochten ze naar antwoorden op vragen die maar bleven opborrelen.

Ik nam een laatste slok en stond op. Tijd om naar huis te gaan. Terwijl ik mijn tas pakte, zag ik Confundido nog steeds staan, de verwarde coach met zijn hart op de juiste plaats en een hoofd vol plannen. De bal is rond, maar leek voor de aanvallers van Quick deze week vierkant. Volgende week is er weer een kans. En wie weet, misschien vliegt hij er dan wél in.