Poeh, daar gaan we dan. Met het schaamrood op mijn kaken schrijf ik dit verslag. Het is mij in 20 jaar Quick dames (1) nog nooit overkomen dat ik wakker gebeld moest worden 5 minuten voordat we op Quick moesten verzamelen. Mensen die mij wat langer kennen weten dat iets nooit mijn schuld is. Dus de volledige schuld van dit foutje schuif ik af op mijn jongens van de zami en uiteraard, hoe kan het ook anders, Olga Maria.

Nog onder invloed van mijn lievelingsdrankje (zie verslag 24-4 jongstleden) stap ik in een geleende auto met Olga en scheur naar Quick, waar Isabel met croissants op ons staat te wachten. Al met al een half uur te laat op VRA. Na iedereen een goedemorgen te hebben gewenst en excuses te hebben aangeboden, maakten wij ons op voor de wandeling naar het tennisveld. Ik weet niet eens of Caar de toss gewonnen of verloren heeft, ik ben op dat moment allang blij dat ik het leven heb, maar we gaan fielden. Vanaf dit punt ga ik de wedstrijd omschrijven zoals ik hem heb ervaren. Let op, dit zou flink van de waarheid kunnen afwijken.

Er werd met 44 ballen tegelijk gespeeld deze innings. De minimum snelheid van de bowlers was 180km/u en de batters stonden iedere keer in mijn gezichtsveld. Langs de zijlijn werd gezegd dat het niet om aan te gluren was, terwijl er vanuit mijn oogpunt prima is gebowld en gefield. Rumoerig was het wel. Veel levensverhalen, weekend escapades en andere werk en studie perikelen werden op het veld gedeeld. Isabel had de behoefte om veel te rennen en had dan ook geen moeite met een doorgeschoten bal van mij naar fine om deze met een flinke sprint vanaf square leg te pakken. Ondanks dat ik de moeite wilde nemen om zelf deze bal te fielden, wilde Ies perse dit op  zich nemen. Goed gedaan. Bowlingcijfers weet ik niet precies, maar ik denk dat Luisa 5 wickets had, Hannah 3 run outs en Lar 2 vangen. Pin mij hier niet op vast. Hoeveel runs VRA had weet ik niet, het enige wat ik weet is dat ik het keepen heb overleefd en vervolgens mijn batting legguards moest aantrekken. Roos heeft goed gebat en Olga raakte in paniek omdat er een druppel regen op haar scoreboek kwam. De regen zette door en Quick won op Duckworth Lewis (had mij vrijdagnacht gevraagd dit uit te kunnen spreken, en er was gelachen).

Na het verlossende woord was het tijd voor lunch. Aangezien het onze thuiswedstrijd was kwam de lunch voor onze rekening te staan. En wat voor rekening. Laten we het erop houden dat voor dat geld de parelcouscous ook wel daadwerkelijk uit parels had mogen bestaan. Hoe dan ook, als je brak bent smaakt alles. En als Olga dan ook nog eens een verhaal gaat vertellen over de avonturen die zij meemaakt in de keuken van Quick (geloof mij dit verhaal wil je niet missen), dan merk je dat je langzaam weer in het rijk der levenden komt en dorst krijgt in bier. Dan trotseer je de stortbuien op de snelweg en kom je aan op een zonnig Quick. Waar je onder het genot van een biertje de laatste herinneringen van de dag ervoor weg drinkt en met opgeheven hoofd uitkijkt naar een nieuwe week met nieuwe kansen. Het seizoen is begonnen, en dat zal ik nog lang voelen.

p.s Op de site van Ton Martens vond ik deze cijfers. Kijk maar wie je geloofd.

-          Roos 29 n.o.

-          Yours 3 v 17 in 4

-          Olga 2 v 21 in 4

-          Loeie 1 v 13 in 3