Aangekomen in The House of Lords werden al snel de eerste bieren en wijntjes naar binnen gewerkt, gevolgd door haring en korenwijn. Een ouderwets hartelijke ontvangst. Het aantal niet spelers overtrof de wel tot spelen bereide mensen, maar die uiteindelijk wel een partijtje 7 tegen 7 spelen. Of 8 tegen 8, dat was nogal onduidelijk. Eerst een groepsfoto vanaf het balkon, daarna het publiek op een strategische plek, dicht bij de bar dus. Er werd gespeeld op een half veldje met handbalgoals en keepers. Het spel ging leuk op en neer, maar zeker onze mannen hadden het vizier  niet op scherp. Maar ook VOC kon dat. Toen de strak leidende Willem Jan voor de rust floot, beval hij ook om met grotere goals van rand strafschop tot rand strafschop verder te gaan, het was hem te vol en nu kon hij weer zijn geliefde plek in de middencirkel innemen. Het werd door deze maatregel wel een ander spelletje in het voordeel van de jongere Bloedhonden. Een breed veld en gebruik maken van de vleugels. Toch was het ons brein op het middenveld, Babbel die de score opende. Iets waar Kees en de buitenkant van Roelof’s rechterschoen geen kans toe zagen. Inmiddels had Rene een trainingsjack aangedaan en bleek hij bij VOC mee te doen, maar dat blauwe jack was zeer verwarrend, dus hij verdween in de kleedkamer om met een geel hesje aan terug te komen. En dat hielp, want VOC scoorde 3 maal, waarvan 1 door een assist van Rene en 1 doelpunt. Vanaf het balkon werd regelmatig het bekende RDV-NSB gescandeerd, en terecht, de overloper …

Toen iedereen weer aangekleed in het clubhuis was konden we aan tafel, waar een mooi Indisch buffED op ons wachtte. Alleen Ed zelf wilde niet wachten, maar moest wel weer gaan zitten, omdat Luuk het woord nam en de geschiedenis van ons samenzijn te bespreken, de mensen die ons zijn ontvallen in de herinnering te roepen en Schief het jubileumboek (125 jaar VOC) aan te bieden. Schie haakte daar meteen op in met de mededeling, dat zoiets moois als dit ook na 49 jaar niet mag stoppen. Dus we gaan aan tafel om te zorgen dat we verder gaan en in welke vorm. Daarna had hij nog een cadeau voor VOC, een ooit aan hem geschonken wollen VOC das, die hij nog nooit heeft gebruikt en die hij dus terug geeft, maar dan wel als verpakking voor het echt cadeau, Robert Burger. Die kreeg dan ook de das om. Daarna was het tijd om te gaan eten en dat smaakte prima. De maaltijd werd opgeleukt door een zanger met trekharmonica, die zijn Nederlands repertoire luidkeels mee hoorde zingen. Mooi. Voordat we weer naar huis trokken, bood VOC nog hun jaarlijkse wisselprijs aan, de Gouden Eikel. Uiteraard was die voor onze NSB-er Rene.

Alex bracht ons weer veilig op Quick, waarvoor grote dank.