Als ik in de auto zit naar VRA zit ik met gemengde gevoelens. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik gefaald heb. Mijn enige taak was om onze eerste pupil van de week op QUICK op te halen om mee te nemen naar VRA. En toch heb ik het gepresteerd om alleen in de auto te belanden doordat ik waarschijnlijk niet goed gezocht heb, of dat het meisje mij zag aan komen lopen en direct rechtsomkeer heeft gemaakt. 

Aan de andere kant ben ik blij. Het is lekker weer, ik mag met een leuke club meiden de sport doen waar ik van hou en ook nog eens tegen de in mijn beleving leukste tegenstander.

Als je dan toch alleen in de auto zit heb je alle tijd om na te denken. De afgelopen twee dagen gebeurde er veel in de dames groepsapp. Er werden zaken besproken die ik in mijn hele cricket carrière nog niet voorbij heb zien komen. Maar wat voornamelijk opviel was hoe commited dit team is aan de sport en daarnaast zoveel plezier met elkaar en liefde voor elkaar heeft.

Ook schiet de legendarische finale van 2010 op VRA tegen VRA door mijn hoofd. Mooiste wedstrijd van mijn leven (tot nu toe dan;)). 19 jaar was ik en huilde als een kind toen Helmien de beker in ontvangst nam. Dat gedacht hebbende bedenk ik mij dat de meiden uit mijn huidige team toen rond de 8,10 en 11 jaar waren. Schattig. 

Ik vraag mij af of daar weleens een verslag van is geschreven en besluit dit straks met Helmien te bespreken. 

Ik bedenk me wat ongezellig het eigenlijk is zo'n lange rit alleen in de auto. Ik mis het verzamel moment zoals je dat vroeger had, en dan op weg naar de auto's het ongemakkelijke snel wandelen naar de auto naar keuze zodat je zekerheid had op een goede plek. 

Wat denkt iemand toch veel tijdens zo'n ritje in de auto. Ondertussen kom ik bij het randje van het Amsterdamse bos en sjokt er een quick dame met lange zwarte krullen op de stoep. Zonder na te denken gooi ik de auto aan de kant en vraag Yours in te stappen. Gelukkig, toch niet de hele rit alleen.

Er is koffie, er zijn piemels, knotsen, knotsen zonder stok, Ies neemt de rol van pupil op zich en zo starten we onze wandeling naar de tennisclub. Omkleden in de Dug out. We gaan beginnen...

Met 1 vinger op de knop wordt de toss gewonnen en mogen we gaan batten. Ook vandaag lijkt er toch weer een gevoel te heersen dat we een T20 spelen, de eerste wickets vallen snel en voor we het weten staan nummer 3 en 4 te batten. De kapitein en de oudste meest geroutineerde van het gezelschap staan samen lekker te batten. Gewoon goed. 

Aan de kant voel je dat dan ook. Dit gaat wel even duren. Twee meiden gaan wandelen, twee meiden scoren, er wordt geumpt, ingeslagen en een Donald Duck gelezen. Deze dames tikken de innings wel uit. 

Dan komt er ,voor de Fielder zelf geloof ik ook, een nogal onverwachte vangkans en die blijft hangen tussen de vingers. Helmien mag het veld verlaten. Robine blijft ondertussen haar slagen maken en als een hinde heen en weer rennen tot zij op enig moment een staande ovatie krijgt voor haar century. Echt knap. Zij wordt af en aan bij gestaan door de rest van het team en quick mag gaan lunchen met 214 runs op zak. 

Iedereen had trek en wat was de lunch weer goed verzorgd. Onder het genot van een bekertje limo (voor sommigen wel 8) werden de belangrijke zaken des levens besproken. Zouden we mogen douchen in de nieuwe kleedkamer? En is het raar als iemand niet van noten houdt maar wel van zaad uhh zaden?

Met frisse moed het veld in. Lekker weer wat mensen achter de palen naast de keeper en daar kwamen de vangen richting keeper en slips. Es (voor de meesten Skip) kreeg vlak voor het fielden uit betrouwbare bron te horen dat mensen haar een mooie bowling actie vinden hebben. Tsja dat hoeft maar 1 keer gezegd want met cijfers van 3 v 4 uit 6 blijkt er uit die mooie actie een venijnig lastig balletje te komen. Fre bowlde ook niet misselijk met 3 v 10 uit 6 en toen VRA 10 v 6 na 10 stond, begon iedereen een oprol gebaar te maken. Hoewel iedereen dit anders doet, begrepen we allemaal wat ons te doen stond. Niet de staart nog even de overs laten uitbatten, maar gewoon doen waar we goed in zijn. VRA kwam niet verder dan 43 en zo begon de derde innings. Er was bier, zon en een regendouche. Het besluit om bij het bruine café achttiennegentig met een gemêleerd gezelschap te gaan eten was de perfect afsluiter van een mooie dag.

Op de terugweg in de auto zit ik weer te denken. Ik mag niet te veel denken want het is donker en ik moet mij op de weg concentreren. Toch schiet er nog één gedachte door mijn hoofd; zal ik nog even langs quick rijden? Misschien zit de pupil van de week daar nog op mij wachten??

P.s Lola was er ook