Nog een dikke week en dan gaan we van verheugen naar ervaren. Mijn ervaring is dat verheugen vaak leuker is. Maar ik laat me graag verrassen. Daarover gesproken: een verrassing is altijd een ervaring zonder het verheugen.

Waar ik het over heb? Pinkpop natuurlijk. Drie dagen bandjes luisteren, die speciaal voor ons liedjes hebben ingestudeerd die we mee kunnen zingen. Alleen jammer dat we niet gaan kamperen.

Dertig jaar geleden werd het Europese voetbalkampioenschap gewonnen door een campingelftal. Denen ruilden slippers in voor voetbalschoenen. Witte sportsokken mochten ze aanhouden. Niemand maakte Flemming Povlsen erop attent dat hij zich met een wc-rol onder de arm naar de aftrap begaf. Het verhaal is uitgekauwd als snus. Toch dient het ergens voor. Ik wil namelijk graag een parallel trekken tussen Denen uit 1992 en het huidige Quick ZAMI 1.

De luchtvochtigheid is hoog op HCC. Geen omstandigheden om een wereldrecord te schaatsen. Ik heb mijn pak wel bij me. Oude vrienden weten van mijn droom. In een volle schaatshal toegejuicht worden terwijl ik een ereronde rijd in een Noors schaatspak. Zo één die Johann Olav Koss altijd droeg. Dat ik niet kan schaatsen moet een geruststellende gedachte zijn. Toch koester ik de wens. Gelijk ik herinneringen koester aan wedstrijden op het mooiste cricketveld van Den Haag.

Een select gezelschap bowlers plakt zich aan de tribune vast. We knuffelen tegenstanders. Iemand zet een tent op. Marcel koopt koffie en wordt geholpen door een vrouw, wellicht is meisje meer op zijn plaats, die zijn schoondochter had kunnen zijn. De draad van het verhaal van vorige week wordt opgehaald bij gevonden voorwerpen. Ik weersta de verleiding te gaan scoren. Liever laat ik dit weekend geen steken vallen. Daarbij is mijn humeur zonnig als voorspellingen voor later op de dag. En dat houd ik graag zo.

Max wint de toss, HCC gaat batten. Boudewijn krijgt een bal op zijn buik en gaat uit. Somesh (1/16/6) maakt indruk.

“Hij bowlt nog best hard.”

“Hij bowlt twee verschillende ballen.”

“Het lijkt wel of alle goede zangers uit Volendam komen.”

Ik was al bijna vergeten dat het bestond, maar degene die dat laatste zei moet COVID hebben of het net gehad hebben. Hij is in elk geval zijn smaak nog steeds kwijt. Gun haalt bier, de zon breekt door.

Remko toont dat bowlen een marteling kan zijn. Een kwelling. Maar gelijk Tantalus – die niet kon drinken terwijl het water hem aan de lippen stond, noch eten kon terwijl appels binnen handbereik aan takken hingen – behoudt hij zijn waardigheid. Een wicket geeft zijn enige over de smaak van kleine komkommers, ingelegd in azijn en suiker.

Tot en met 127/4 (Koen 42) ligt HCC op koers naar een totaal dat de 200 overstijgt. Maar dan ervaart Roderick (5/39/6) hoe het is als batsmen van de tegenpartij ballen de lucht in slaan, in de richting van mannen die kunnen vangen. Alex, Pieter en Mulle knijpen hun handen dicht. HCC komt tot een totaal van 177. Zeker dertig minder dan waar Kroonleeuwen op hadden gerekend.

Het batten van Quick vertoont gelijkenissen met een reeds gebrandmerkte koe: er is weinig op aan te merken. Somesh maakt een snelle 23 en vertrekt naar een festival. Pietje (52) en Alex (34 in 33 ballen) brengen de overwinning binnen handbereik, Niels (29*) en Pieter (23*) tikken de pot binnen.

Met overwinningen op HCC ZAMI 2 doet Quick ZAMI 1 weer mee om de landstitel. Waar jonge honden van HCC ZAMI 1 (het voormalige HCC ZAMI 3) en Quick ZAMI 2 aanvankelijk gedemarreerd leken, ligt de weg naar het kampioenschap – hoewel geplaveid met goede bedoelingen – weer helemaal open. Vanuit het niets, als ware ZAMI 1 een campingelftal.

De komende twee weken houdt ZAMI 1 zich bezig met festivals. Eerst op 25 juni wordt de competitie hervat, met een uitwedstrijd tegen VRA 3.