Vici

Quick I won afgelopen weekend van VVV en Groen & Wit. Hieronder een verslag.

Zaterdag

Er staan vier nieuwe namen op de spelerslijst die Mieke voor de umpires invult. Stefan Ekelmans, terug van vakantie in Turkije, oogt als een krokant en in slaolie gebakken parelhoen. Lesley Stokkers en Teun Landheer grijpen ook deze mogelijkheid aan hun ‘bromance’ te verdiepen. En met Cameron Jackson hebben we de coach die we tegen Hermes DVS zo node misten. Cameron is een 21-jarige wicketkeeper-batsman en komt uit Nieuw-Zeeland. Gelijk landgenoten die hem voorgingen, is hij sociaal en ondernemend. Anders gezegd: hij houdt van een biertje en gaat niet thuis zitten wachten tot er iets gebeurt. In tegendeel. ‘Cam’ gaat eropuit. Hij verkent de stad, verdwaalt in het Regentessekwartier en begroet mensen en glazen met uitgestoken hand.

Het kwartet nieuwelingen betekent dat Tim, Rogier, Lucas en Tycho niet spelen, om redenen uiteenlopend als langgetrouwde stellen. Dat Tycho er met anderhalf uur slaap achter de kiezen toch bij is, wordt gewaardeerd.

De herinnering aan de uitwedstrijd tegen VVV van vorig jaar smaakt als een in Bacardi Lemon geweekt mengsel van Zure Matten en augurken. Quick zette een driehonderd-plus-totaal neer, Bob had een century, toch won VVV, een resultaat beïnvloed door regen.

Op de achterbank van Bobs bus streelt Ubaid zijn nieuwe bat. Het gaat onwillekeurig, hij heeft zelf niet eens door dat hij het doet. Alsof hij een tevreden spinnende, in zijn schoot liggende lapjeskat onder handen neemt. Ik probeer me te verplaatsen in de relatie tussen de sportman en zijn materiaal. Met enige moeite lukt dat. Dat het 17-jarige talent zijn bat in Italië gekocht heeft, bevreemdt me evenzogoed. Hij zal er zijn redenen voor hebben maar op mij komt het toch over als twintig pakken spaghetti meenemen uit Engeland, na een crickettour met vrienden.

De kantine van OSV – daar speelt VVV en waarom ook niet, het scheelt maar twee letters – lijkt een thuishaven voor oudere, witte mannen die terugverlangen naar de tijd dat je nog wel gewoon over nachtkaarsen kon debatteren. Alles is bruin: het zeil dat het biljart afdekt, de tafel gebouwd van bierkratten, lijstjes om elftalfoto’s uit de jaren vijftig van de vorige eeuw.  

Daan verliest de toss, we gaan batten. Bob en Cameron leggen een basis met een partnership van 74. Over het batten van Bob: dat is een uitdrukking geworden. Een huishouden van Jan Steen. Het zwaard van Damocles. “Had Bob runs?” “Ja, 49.” “Oh, op zijn Bobs natuurlijk.” Iedereen die de afgelopen twintig, misschien wel dertig jaar een bat heeft vastgehouden, weet dan wat er is gebeurd. Camerons batten oogt niet spectaculair, wel degelijk; naar mijn bescheiden mening precies wat ons elftal kan gebruiken.

Ook vandaag hebben Quick-supporters de overhand: Alex, Audrey, Bob, de hond van Saar en Lesley (ik weet zijn of haar naam niet; het kan ook zijn dat ik die al jaren nooit geweten heb), Harry, Lars, Lucas, Marieke, Marcel, Saar, Siardus en twee Willems. Zij zien dat Cameron ook met Doc een vijftig-plus-partnership opbouwt. In het zicht van zijn eerste halve century voor Quick – of, zoals Robert Burger het noemt: boys in bleu (sic) – wordt onze coach gevangen. Het zet de deur open voor een versnelling van Doc en Brandje.  

Opnieuw word ik teruggeworpen in de tijd. Naar 2013. En 2014. De tijd dat het cricket van Quick de maat der dingen was. In het hier en nu genieten we van de onverzettelijkheid van twee ‘senior players’. 91 runs van Doc, 57 runs van Brandje en een partnership van 125 voor het 4de wicket brengen een totaal van 276/3 op het bord. Met dank aan Tycho, die Mieke helpt met hertellen. “Die computers van tegenwoordig kunnen ook niet tellen!” Ze zegt het niet alleen, ze meent het ook.

Terwijl jongens en mannen die niet vasten worden getrakteerd op frikandellen en kaassoufflés, wagen invalleiders een bezoek aan de kantine van het nabijgelegen TOB. Een wankele en steile trap leidt ons naar een decor voor een film over voetbal in de jaren zeventig. “All Stars”, was al door een van de Quick-supporters die ons voorgingen in de mond genomen. Er blijkt geen woord van gelogen. Zo moeilijk is dat natuurlijk ook niet met maar twee woorden. We bestellen twee patat (waarvan één zonder) en een hamburger. Ik mors zure mayonaise op een bartafel. De muziek staat harder dan ik hebben kan. Tycho lacht mensen in hun gezicht uit. Ik begin bang te worden. We vinden een andere, minder steile trap naar beneden.

Er hangt een druppel frituurvet aan mijn oorlel en eerlijk gezegd houdt me dat meer bezig dan twee vlotte wickets van Imran, hoe mooi dat ook is. VVV worstelt en krijgt de wedstrijd zowaar in handen, met Pope (68) en Shezad (62) op de mat. Doc (3/33/7) en opnieuw Imran (3/34/8) nemen cruciale wickets. Met dank aan, laat ik dat er vooral nadrukkelijk bij vermelden, onuitputtelijke wicketrondjes van Marieke. Tegelijkertijd ligt VVV ook na het vertrek van hun topbatsmen nog steeds keurig op schema. Gelukkig voor ons gooit Govert (3/24/9.4) de deur in het slot en winnen we met het al met al toch ruime verschil van 55 runs. De eerste punten van het seizoen smaken goed. Nog niet vermeld en voor de volledigheid: ook Lesley (1/31/6) nam een wicket.

Zondag

Ik was even vergeten wat een gedoe thuiswedstrijden zijn. Gelukkig is echte leider Karel er ’s ochtends om te helpen. En lost Julius hem zowat naadloos af.

Er zijn geen wijzigingen in het team, wel is er een nieuwe scorer. Jaap Krulder pakt de pen weer eens op, fijn dat hij dat zo af en toe nog wil doen.

Daan verliest opnieuw de toss, we gaan fielden. Omdat Brandje tot elf uur moet werken, fieldt Alex de eerste paar overs. Plukjes toeschouwers zien dat Groen & Wit met onorthodox batten tot 84/1 komt (Teun 1/23/4). Vervolgens grijpen Doc (5/23/8.3) en Brandje (4/16/8) met harde hand in. De lunch is eerder dan verwacht, gelukkig draait de keuken daar haar hand niet voor om. 126 moet te passeren zijn, met een beetje geluk binnen niet al te lange tijd. Julius en ik helpen elkaar hopen dat we de borrel rond de klok van vijf kunnen starten.

De buitenbar blijft gesloten omdat een bepaald iemand het wedstrijdprogramma van Quick I nog niet heeft doorgegeven aan degene die bij ZAMI 1 verantwoordelijk is voor het maken van het barrooster. Wat ook niet volgens plan verloopt, is het batten van Quick. Alleen Cameron bijt zich vast. Maar wickets vallen met regelmaat, het scorebord tikt stroef – als lopen door diep en zacht zand – en het wordt spannender dan we dachten en wilden.

Via dubbele cijfers van Doc en Govert (beide 18 runs) strompelen we in de richting van de nooduitgang. Gelukkig is er altijd maar weer die Cameron die de boel bij elkaar houdt. Samen met Lesley (8*) tikt hij de pot binnen. En wat hem gisteren niet lukte, lukt vandaag wel. Inderdaad, die halve century.

Het batten nodigt uit tot napraten. Maar ook weer niet te lang. Hoe je het namelijk ook wendt of keert: over vier punten uit een dubbel weekend mag je best tevreden zijn. In de wetenschap dat ook het tweede gewonnen heeft, durf ik de jongens met een gerust hart achter te laten. Son Mieux lonkt.

Komende zaterdag spelen we opnieuw thuis, tegen Bloemendaal. Je zou ook kunnen zeggen: komende zaterdag zijn we het voorprogramma van ZAMI 2 – ZAMI 1.

De stand tenslotte:

1.       Rood en Wit 3-6

2.       Hermes DVS 3-6

3.       Quick 3-4

4.       Bloemendaal 3-2

5.       Centurions 3-2

6.       HCC II 3-2

7.       Groen & Wit 3-0

8.       VVV 3-0

Cricket nieuws Overzicht