Ondergetekende werd op zijn wenken bediend en kreeg het koningskoppel Bibber – Burger als teamgenoten op eigen verzoek…, en toch vond Wit dat Blauw nog veel te sterk was, zeker toen Henk zichzelf ook afmeldde, omdat de familie Smit ook vol ´positivo´s´ zat. Ook de keuzeheer gaf aan positief te zijn. Eerlijk gezegd geloofde ik dat bericht niet, omdat Schopenhauer nimmer op een sprankje positivisme valt te betrappen.

Hoe dan ook werd na veel gesputter van Wit geen aanpassing aan de opstellingen gedaan van Blauw en Wit. 10 Blauwen dus tegen 9 Witten. Het tempo werd een wandelvoetbaltempo. Blauw speelde alsof het nimmer van deze Witten zou kunnen verliezen. Ondergetekende dacht al aan de nul, maar daar dacht Maarle anders over. Hij had medelijden met de terneergeslagen Witte formatie. Hij besloot Lucas alle ruimte te geven. Lucas had een fles rode wijn achter het doel van ondergetekende geplaatst. Na afloop bleek dat hij met PK een weddenschap had dat hij ondergetekende zou verschalken door achter zijn standbeen een doelpunt te gaan maken. Dat is hem in ieder geval niet gelukt. Hij scoorde in de eerste helft wel op aangeven op Maarle, die verder de hele wedstrijd vooral gesprekken voerde over het al dan niet bestaan van ´de gewone burger´. Bibber werd er gek van. Zowel Blauw als Wit vonden weinig aan de wedstrijd vanwege het overwicht van Blauw, die demonstratief ´twee vingers in de neus voetbal´ speelde. René, Ben en Kees hadden al een doelpunt achter hun naam staan.

Ben besloot Wit te gaan versterken. Blauw bleef echter hetzelfde slordige en arrogante spel spelen, alsof Ben gewoon nog bij Blauw speelde. Alleen ondergetekende merkte het verschil. Hij had ineens meer te doen dan PK aan de overkant, die overigens met een kater, overgehouden aan de sponsorborrel, nog heel behoorlijk ballen wist tegen te houden. De score liep dus niet snel op.

Door de gesprekken van Maarle met Lucas en mijn sporadische commentaar hierop weet ik niet zeker of de ruststand 3 – 1 of 4 – 1 was voor Blauw.

Na de rust bleef Maarle zijn belangrijke rol voor Wit spelen als Blauwe en frommelde nu zelf in eigen doel het tweede doelpunt voor Wit. Het leek opzet, maar hij bezwoer dat het onkunde was. Wit rook bloed, maar ondergetekende ranselde schoten van Roelof en Ben uit het doel. Ook Dick kwam een paar maal dicht bij een doelpunt. Wit kwam op 4 – 3 via een bekeken schot van Ben. Blauw bleef echter steeds een doelpunt voorsprong houden. Patrick prikte er op aangeven van Kees nog een vijfde in. Marco scoorde fraai de aansluitingstreffer. Maarle vond het doelpunt zo mooi dat hij van Marco wilde weten hoe veel wedstrijden Quick 1 hij achter zijn naam heeft staan, waarop Marco in een onbedaarlijk lachsalvo bleef steken.

Blauw hield uiteindelijk met veel moeite stand. Dick leidde de wedstrijd foutloos. Hij hoefde alleen maar twee maal aan het einde van een helft ´tijd´ te roepen. Wim Heling en zijn dochter waren de schaarse toeschouwers. Zij zagen dat het goed was. Op het terras zagen we daarna Quick 1 met 3 – 0 van Unitas winnen. Patrick Zunderdorp hield de nul. Ton gaf een rondje om te vieren dat hij weer een jaar ouder is geworden. Later kwamen V.S.O.P en Wammes nog lekker een drankje meedoen. Het was weer een prachtige dag, ondanks de opstelling van Schopenhauer.

Zorba