Taka takata
Twee verwarde mannen lopen door het Amsterdamse Bos. De een heeft zijn gezicht in de grondverf gezet, de ander steekt de ene sigaret met de andere aan. Hun hoofden schudden wanneer ze met elkaar praten, als knikkebollende treinreizigers. De romantische route van Den Haag naar Amsterdam heeft haar tol geëist. Het gedroomde openingspaar van Quick II kom te laat voor de start van de wedstrijd. Pietje en Edgar nemen de honneurs waar.
Het is zondag 19 juli 2020, een dag nadat Thijs van Schelven de mooiste vang van het jaar pakte. Peter Borren appt ‘Bring your spinners’. Daan is zo vriendelijk me uit te leggen dat dat betekent dat we (en dan bedoel ik Quick II) op gras spelen. Quick II heeft precies één spinner, Abhi, en niemand heeft spikes. Het gebrek aan keuzemogelijkheden maakt het leven wel zo overzichtelijk. We spelen een uitwedstrijd tegen VRA II.
Op het tijdstip van verzamelen onderhoudt Mieke zich met de umpires van Quick I. Waar de ene umpire zijn zegeningen telt dat hij Nederlands spreekt noch verstaat, loopt de andere midden in haar verhaal over het batten van haar zoon Lucas weg. ‘Ik moet naar de kleedkamer’ is zijn excuus, laffer dan zoutarme crackers. Terwijl Mieke zich tot mij richt, suum cuique, kan ze het niet laten hem ‘Ik heb het ook tegen jou hoor’ toe te voegen. Quick I staat al met twee appeals achter, als dat maar goed gaat.
Maar laat ik me vooral om het eigen team bekommeren. De captain kan wel wat morele steun gebruiken, de hoofdleider oogt fris als jeu-de-boulers voor de lunch, gastspelers gaan moeiteloos op in het geheel der gekende dingen, een kleine vriend verheugt zich op een dagje uit. Met tien spelers, een hulpleider en een scoorster reizen we af naar Amsterdam. Edgar gaat rechtstreeks.
In Someshs auto gaat het altijd wel even over muziek. Dit keer recenseert hij Taka takata van Paco Paco. De zomerhit uit 1972 heeft diepe indruk gemaakt. Als een ‘heavy roller’ op een lattenbodem. Pietje adviseert een Spaanse arthousefilm: in een gevangenis met meerdere verdiepingen wordt het eten van boven naar beneden over de gevangen verdeeld. Op de topetage staat een tafel vol met heerlijkheden. De gevangen mogen pakken wat ze willen. Wat overblijft gaat naar een etage lager. Enzovoorts, enzovoorts. Om de zoveel tijd wisselen de gevangen van etage. Bij gebrek aan reactie laat hij de trailer zien, een wonderlijke mix van La Grande Bouff, Prison Break en The Walking Dead. Ik streep in gedachten een film van de lijst. Via een oppervlakkige verkenning van romantische komedies met Hugh Grant en een broodje filet americain met ei en lente-ui arriveren we op VRA.
Mieke legt haar naam uit aan de Engelstalige umpire. ‘Mieke. Do re Mieke.’ Somesh wint de toss en kiest batten. En dat gaat, laat ik de pleister er maar in één keer vanaf trekken, niet bijster goed. Alleen Ab en Abhi hebben iets dat op een partnership lijkt, Casper en Jordan krijgen complimenten voor hun ongedwongen en ongecompliceerde manier van batten. 88 all out, we gaan in één keer door.
Edgar opent de aanval. Alles heeft een ritme. Ook de meerkoet in het water achter me valt er even stil van. Ik zie een sportman die zijn weg al jaren geleden heeft gevonden. Die niet zal verdwalen in het Amsterdamse Bos, laat staan op een van de mooiste cricketvelden van Nederland. Waarbij alles klopt, voor wie cadans geen zoektocht meer is, maar simpelweg een gegeven. Ik bowl dus ik besta.
Veel verder dan vier wickets (Edgar twee, Casper en Abhi één) komen we niet. VRA II wint overtuigend en verdiend. Edgars vriendin heeft alleen het einde van de wedstrijd gezien en weet zodoende nog niet dat cricket ook kunst kan zijn. De beste lunch van 2020 gaat vergezeld van een biertje. Jordan heeft als verwacht diepe gronden en een grensoverschrijdend uitgaansleven: Düsseldorf, Praag. Pietje denkt Toms vriendin te herkennen van tv. ‘Zij speelt niet in de films die jij kijkt, Pietje.’
Nieuw Hanenburg dampt van feromonen. Quick I won, Daan, Bob (Burger) en Lesley vieren het kortstondige geluk dat cricket soms kan brengen. Waarbij de wetenschap dat het morgen weer allemaal anders kan zijn dit keer vooral een reden is om nooit meer naar huis te willen. Jan Glotzbach werpt zich op als leider van Quick I, Luisa en Kees staan aan de vooravond van een wel heel verrassende schoonzoon, zijn Bronzen Haan als meest recentelijke toevoeging aan het curriculum vitae. Café De Schuur ligt er verlaten bij.
Komende zondag gaat Quick II op bezoek bij Rood en Wit. Ik kan alleen maar hopen dat er daar iets open zal zijn.
