Na het verplichte vrije weekend hervatten wij onze strijd om lijfsbehoud tegen concurrent ACC, al weer de derde thuiswedstrijd bij het gastvrije HCC. En ditmaal keerden we terug naar het kunstgras van het bijveld, tot ongenoegen van de familie Zulfiqar. Er was veel Quick-publiek op de been, ongetwijfeld was de wedstrijd op het hoofdveld daar mede van invloed op. Er waren door diverse omstandigheden wat wisselingen in de opstelling. Jeroen Brand keerde terug na lang blessureleed, Imran khan na kort blessureleed, Bob van Gigch van vakantie en Stijn Allema was na meer dan drie jaar afwezigheid ingevlogen vanuit Boston.

Jay Bista verloor de toss, we moesten fielden, het beloofde een lange en warme dag te worden. De eerste over van zowel Imran als Doc Mol was in orde, maar direct daarna was het ACC, en in het bijzonder Rehmat Zulfiqar, die de klok sloeg. Geholpen door minder scherp bowlen en af en toe dramatisch fielden kenden de Loopveldbewoners een vliegende start, de 50 in over 9, de 100 in over 17. Toen eindelijk een eerste doorbraak, de Zuid-Afrikaanse opener verslikte zich in Sean Davey, een reguliere vang van Tycho de Mooij. Maar Rehmat ging onverdroten verder en de runs bleven stromen. Totdat Jeroen zijn medium pace in de strijd gooide. De rust had hem goed gedaan, hij nam snel twee wickets en ook Doc snoepte er eentje mee, 150 voor 4 na 29.1 overs. We leken terug in de wedstrijd. Doordat Rehmat last had van the nervous nineties stagneerde de run rate. Toen Jeroen geholpen door een schitterende vang van Jay zijn derde wicket nam, 167 voor 5 na 36.2 overs was het game on. Maar Jeroen was inmiddels uitgebowld, een nuttige 3 voor 15, en Rehmat liet zich verder niet meer van de wijs brengen. Hij passeerde geruisloos de 100 en ging verder met waarmee hij begonnen was, de ballen hard tot harder weg slaan. En hij kreeg nuttige steun van zijn partners. De 200 in over 43, de 250 in over 47, de 300 in over 49, het ging razendsnel. Doc nam nog wel een wicket, en op de laatste bal ging Rehmat uit op Sean met een lang gestrekte vang van Daan Vierling, een ongelofelijke 188 en het eindtotaal op 311 voor 7. Dat leek een onmogelijke opgave voor ons.

De lunch was degelijk en ouderwets. Om 15.30 uur togen Bob en Jay naar het midden. Bob keerde snel weer terug, maar Jay had het op zijn heupen. Eerst nog korte gesteund door Sean, 41 voor 2 na 9.4 overs, daarna op gelijkwaardige basis samen met Doc. De 100 kwam in over 21, er gloorde wat perspectief. Jay verslikte zich helaas in de Pakistaanse spin en gaf een makkelijke vang weg, een persoonlijke 85, dat maakte hem seizoentopscorer van de Diepput, en 135 voor 3 na 25.4 overs.  Lesley Stokkers was niet superfit, maar bood wel steun, Doc hield het initiatief. Lesley ging helaas achter het wicket gevangen, 183 voor 4 na 32 overs. Daan kon deze keer weinig bijdragen, en Jeroen had alles in het bowlen gestoken, 228 voor 6 na 40.3 overs. En toen ook Doc bevangen werd door the nervous nineties stokte het scoringstempo. Uiteindelijk bereikte Doc zijn allereerste en welverdiende century in het eerste, maar vervolgens ging hij snel c&b, een machtige 101, en 235 voor 7 na 42.3 overs, de wedstrijd leek gespeeld. Stijn, Stefan Ekelmans en Tycho probeerden nog van alles en toen Imran als nummer 11 het op zijn heupen kreeg, hij had wel wat goed te maken, leek er toch een laatste strohalm aanwezig, maar het mocht uiteindelijk niet baten. Imran werd op 21 op de allerlaatste bal van het weekend gevangen. Het was inmiddels kwart over zeven. Na flink wat gepuzzel bij scoring Sarissa bleken we te zijn uitgekomen op 293 all out. Volgens de verslaggever van dienst ‘a very spirited chase’ en daar konden we het mee doen.

Het kunstgras van HCC heeft ons weinig voorspoed gebracht, dat belooft wat voor volgend seizoen. Het degradatiespook is ook nog niet verdwenen. Volgende week bezoeken wij Capelle aan den IJssel, om promovendus Sparta te bestrijden, hopelijk geeft de batting innings ons een hernieuwd vertrouwen.